خشم

خشم
احساس و ابراز خشم یکی دیگر از نیازهای انسان است. البته خشم سالم با عصبانیت کورکورانه، شلوغ‌بازی، بدجنسی، انزجار، دشمنی و تندخویی تفاوت بسیاری دارد. این رفتارها هیچ‌کدام سالم نیستند و از تجمع ناسالم احساسات سرکوب شده یا پردازش نشده، به وجود می‌آیند.
 خشم سالم در پی دفاع از مرزهای ما است؛ نیروی پویایی که وقتی زندگی یا یکپارچگی فیزیکی و عاطفی‌مان را در خطر می‌بینیم، فعال می‌شود. در واقع سیستم خشم، بر اساس محافظت از خود است و  عملکرد کاملش باعث ایجاد و حفظ یکپارچگی ما می‌شود.
خشم سالم واکنشی به لحظه‌ای خاص است. وقتی نیاز است سروکله‌اش پیدا می‌شود، کارش را می‌کند و تنها زمانی تمام می‌شود  که تهدید را کنار زده باشد، بعد هم خودش به کناری می‌رود. تجربه خشم نه چیز ترسناک و وحشتناکی است که نگران باشیم اگر بروز پیدا کرد همه چیز را نابود می‌کند و نه قرار است تبدیل به عادتی شود که مدام ما را تحریک کند سر هر چیزی عصبانی شویم.
 واقعیت این است که ما داریم درباره احساسی مشروع و طبیعی صحبت می‌کنیم. واقعیتی که برخی شاید لازم است مدام به خود یادآوری کنند. احساسی طبیعی که در ذات خود، قصدش آزار رساندن نیست. خشم در شکل خالص خودش محتوای اخلاقی ندارد؛ درست و غلط ندارد، فقط همینی است که هست. تنها یک میل انسانی برای حفظ یکپارچگی و تعادل است.

ترس

غم

شرم